In het havengebied hadden zich velen uit het binnenland gevestigd: het bekende verschijnsel uit vele ontwikkelingslanden. Men gelooft, dat in de stad het geld voor het oprapen ligt. Deze mensen hebben gewoonlijk geen geld, geen middelen van bestaan, kunnen vaak niet lezen of schrijven en zijn dus veroordeeld tot een leven aan de rand van de maatschappij, waar ze zich aan vergapen,maar die voor hen ongrijpbaar is. Dit dreigde helemaal uit de hand te lopen, en toen heeft het stadsbestuur draconische maatregelen genomen: met hard hand al die onderkomens met een bulldozer weggevaagd. In de Nederlandse tijd mocht men zich in Indonesia alleen maar in een grotere stad vestigen, als men kon bewijzen, dat men middelen van bestaan had. Maar na zelfstandig geworden te zijn, kon ieder naar believen de stad in trekken en zo voltrok zich in dit land ook de ramp van steden die onbestuurbaar werden door de grote menigten die niets hebben en niets kunnen.